هر دو تیم سپاهان و ذوب‌آهن فصل ۹۷-۹۸ را با سرمربیان جدید آغاز کردند. سپاهان امیر قلعه‌نویی را که با ذوب‌آهن فصل خوبی پشت سر گذاشته بود برای سرمربیگری این فصل برگزید و ذوب‌آهن هم با امید نمازی برای این فصل به توافق رسید. از آنجا که هر دو سرمربی در خردادماه در تیم‌های جدیدشان کار را شروع کردند، فرصت خوبی داشتند تا تیم‌هایشان را برای فصل جدید آماده کنند و هر دو تیم هم با مهره‌های خوبی بسته شدند که مد نظر سرمربیانشان بودند.
سپاهان خوب، ذوب آهن ضعیف
سپاهان در این فصل نتایج خوبی گرفت و این تیم در نهایت با ۱۵ برد، ۱۳ مساوی و دو باخت کار را در رده دوم و پس از پرسپولیس با تنها یک برد بیشتر تمام کرد. بهترین خط حمله لیگ در فصل ۹۷-۹۸ هم با ۴۶ گل زده متعلق به سپاهان بود که بازیکنانی مثل استنلی، شهباز‌زاده و انصاری در خط حمله نقش مهمی در ثبت این آمار داشتند. علاوه بر آن‌ها سپاهان در تمام خطوط بازیکنانی داشت که میل زیادی به حمله داشتند و در کارهای تهاجمی شرکت می‌کردند؛مثل آقایی و ایران پوریان دو مدافع چپ و راست این تیم که در نفوذ و ارسال سانتر خوب عمل می‌کردند. قدرت سرزنی استنلی نیز تکمیل‌کننده حرکات آن‌ها می‌شد و توانستند فصل خوبی پشت سر بگذراند.
هرچه تیم سپاهان در خط حمله خوب بود، در خط دفاع و آمار گل خورده ضعیف نشان داد. آن‌ها با ۲۰ گل خورده، ضعیف‌ترین خط دفاع را در بین چهار تیم اول لیگ داشتند که بخشی از آن به خاطر همین میل زیاد مدافعان کناری برای اضافه‌شدن به حمله و باز شدن دفاع بود.
در سمت دیگر و در تیم ذوب آهن با شروع فصل و آغاز بازی‌ها اوضاع به این خوبی برایشان پیش نرفت. امید نمازی هم با به‌کار‌گیری بازیکنان تکنیکی و خلاق مثل مسلمان، حدادی‌فر، فخرالدینی و حسینی در حال جا‌انداختن سبک بازی مدنظرش در تیم بود و ذوب آهن زیر نظر او با حفظ مالکیت توپ و بازی روی زمین شناخته می‌شد. با این وجود نتایج خیلی خوب نبودند.
منصوریان روی نیمکت ذوب‌آهن
در نهایت اواخر آبان‌ماه همان سال علیرضا منصوریان جانشین امید نمازی شد. سبک بازی تیم با منصوریان کمی تغییر کرد. مالکیت توپ در سبک بازی کم‌رنگ‌تر شد و بیشتر به فرارها و تمام‌کنندگی مهاجمانی مثل مطهری برای گل‌زنی اتکا کردند. ذوب‌آهن فصل را با ۲۸ گل خورده و ۲۸ گل زده تمام کرد. یک عملکرد متوسط با تفاضل گل صفر که نتیجه آن قرار‌گرفتن در رتبه ششم جدول با وجود بازیکنانی با‌کیفیت بود.
این نتیجه‌گیری نه‌چندان مناسب در این فصل و عدم راهیابی به لیگ قهرمانان آسیا باعث شد در فصل بعد بودجه این تیم هم کاهش پیدا کند و با جدا شدن چند بازیکن کلیدی این تیم از جمله رشید مظاهری، اوضاع بدتر هم شد. از طرفی همکاری با منصوریان هم مثل فصل ۹۷-۹۸ خوب پیش نرفت تا در نهایت پس از حدود یک سال این همکاری به آخر خط برسد. جانشین منصوریان در دی ماه سال ۹۸ به ذوب‌آهن اضافه شد. میودراگ رادولوویچ به نظر می‌رسید به بی‌ثباتی نیمکت ذوب‌آهن پایان دهد. تیم او خوب دفاع می‌کرد و سخت گل می‌خورد. با جا‌افتادن بیدوف در ترکیب اصلی، در خط حمله هم خطرناک‌تر شدند و اوضاع کمی برای ذوب آهن بهتر شد. ولی این بار اتفاقات عجیب جهان و همه‌گیری کرونا بود که روند رو‌به‌رشد ذوب‌آهن را متوقف کرد.
پس از تعطیلی لیگ رادولوویچ به ایران برنگشت و در نهایت ذوب‌آهن مجبور شد برای فصل بعد به گزینه دیگری برای هدایت این تیم روی بیاورد. فصل ۹۸-۹۹ برای ذوب‌آهن در رده دوازدهم جدول تمام شد. عملکرد ضعیفی که بخش قابل توجهی از آن به ضعف در دفاع مربوط بود. آن‌ها با ۳۹ گل خورده، چهارمین خط دفاع ضعیف لیگ را به نام خود ثبت کردند که یکی از دلایل مهم آن هم از‌دست‌دادن مظاهری در دروازه و پیدا‌نکردن جانشینی هم‌تراز با او بود. ذوب‌آهن همانند تیم چهارم جدول یعنی تراکتور، ۳۱ گل به ثمر رساند؛ ولی ضعف در دفاع باعث پایین‌رفتنشان در جدول رده‌بندی شد.
استمرار سپاهان روی نیمکت
در حالی که طی دو فصل ذوب‌آهن بدون احتساب سرمربیان موقت، سه سرمربی مختلف را روی نیمکت خود دید، سپاهان همچنان با امیر قلعه نویی ادامه می‌داد. در حالی که سپاهان در فصل ۹۸-۹۹ مدعی اصلی قهرمانی بود، ناگهان با مصدومیت دو مدافع وسط اصلی‌اش یعنی پورقاز و ولسیانی، ضربه شدیدی خورد تا جایی که فصل برایشان در رده پنجم جدول تمام شد.
از طرفی دیگر عملکرد هجومی آن‌ها هم نتوانست مثل فصل قبل ضعف در دفاع را جبران کند. سپاهان نیم‌فصل دوم دیگر نه خوب گل می‌زد و نه توان مقاومت مقابل خط حمله حریفان را داشت. این روند ضعیف در چند هفته مانده به پایان لیگ موجب افزایش انتقادات و استعفای امیر قلعه‌نویی در مرداد ماه سال ۹۹ شد.
پس از او تکسیرا دستیار سابقش هدایت تیم را به طور موقت تا پایان لیگ بر عهده گرفت. فصل برای سپاهان با ۳۹ گل زده و ۲۲ گل خورده به پایان رسید که آمار بدی نیست؛ ولی مصدومیت بد‌موقع مدافعان، نبود جایگزین مناسب برای آن‌ها و در نتیجه عملکرد ضعیف در بازی‌های حساس و در کوران رقابت بالای جدول باعث شد حتی سهمیه لیگ قهرمانان هم نتوانند به دست بیاورند.
شروع دوباره برای دو تیم
فصل ۹۹-۱۴۰۰ مثل شروعی دوباره برای هر دو تیم بود. درست مثل دو سال قبل از آن، هر دو سرمربی پیش از آغاز فصل و در زمانی مناسب کار را در تیمشان شروع کردند؛ ولی این بار با توجه به شکست در برنامه‌های قبلی، ذوب آهن انگیزه کمتری برای سرمایه‌گذاری از خود نشان داد. آن‌ها باز هم بازیکنان کلیدی خود مثل هادی محمدی در قلب خط دفاعی را از دست دادند. در حالی که ضعف در خط دفاع این تیم وجود داشت، یکی از مهره‌های کلیدی خط دفاع هم از تیم جدا شد.
از طرفی رحمان رضایی به عنوان سرمربی این تیم انتخاب شد که اولین تجربه سرمربیگری او در لیگ برتر بود و نتوانست با تیم تضعیف‌شده ذوب‌آهن نتیجه خوبی بگیرد و او هم اخراج شد تا بی‌ثباتی سه ساله ذوب‌آهن روی نیمکت همچنان ادامه‌دار باشد. مجتبی حسینی برای باری دیگر به عنوان سرمربی به ذوب‌آهن پیوست و در آخر کار این تیم در رده چهاردهم و یک‌قدمی سقوط به پایان رسید.
در آن سمت سپاهان که اوضاع بهتری هم در دو فصل قبل داشت، توانست با تقویت تیم و خریدهای بجا، ضعف‌های قبلی را بر طرف کند. همچنین نظم تیم در خط میانی پیشرفت زیادی کرده بود. سپاهان باز هم با به ثمر رساندن ۵۳ گل توانست بهترین خط حمله لیگ را به نام خود بزند.
اگر دو سال قبل به خاطر مهاجمان تمام‌کننده و نفوذهای مدافعان کناری بود، این بار این آمار را علاوه بر مهاجمی تمام‌کننده مدیون خط هافبک خلاق و منظمشان بودند که بازی را به خوبی کنترل می‌کردند و به جلو انتقال می‌دادند. نظم خط هافبک این تیم در دفاع نیز به کمک آن‌ها می‌آید و حریف را در رساندن توپ به مهاجمان به دردسر می‌اندازد.
اتفاقات این سه فصل خوب یا بد گذشت؛ ولی سرمایه‌گذاری درست، خریدهای به‌جا، از‌دست‌ندادن بازیکنان کلیدی یا پیدا کردن جانشین مناسب برای آن‌ها و حفظ ثبات، از جمله اقداماتی است که می‌تواند در رقم‌زدن یک فصل خوب برای دو تیم لیگ برتری اصفهان اثر‌گذار باشد
