انتخاب «مامان» به عنوان کلمه‌ای صمیمانه‌تر و عامیانه‌تر به جای «مادر» که پژواکی رسمی دارد نشانه خوبی برای ورود به فیلم آرش انیسی است و ظرافت انتخاب نویسنده برای فهم فیلم از دریچه عنوان آن را نشان می‌دهد.مامان بیش از هر چیز تلاش می‌کند تصویری غیرتکراری و به دور از تحمیل رفتارهای کلیشه‌های مادرانه به کاراکتر، به جنبه‌های متضاد شخصیت هم بپردازد. در واقع به مادر فیلم در اولین مرحله به عنوان یک انسان با نقاط ضعفش نگاه کند.

«فرنوش صمدی» که سینمادوستان او را با فیلم‌های کوتاه‌ شاخصش می‌شناسند، حالا در نخستین ساخته بلند سینمایی‌اش، در امتداد همان آثار قبلی خود حرکت کرده است. «خط فرضی» ایده خوبی دارد اما فیلم‌ساز نتوانسته آن خود و جهان مبتنی بر انگاره‌های شخصیت‌هایش را به درستی گسترش دهد. به همین دلیل است که ما با فیلمی مواجه هستیم که یک نیمه خوب و جذاب دارد و در پرده دوم که زمان بسط موقعیت است، با فیلمی الکن و گنگ مواجه می‌شویم که خود را در مقام استیصال قصه‌گویی می‌بیند.