در روزهای اخیر شاهد برگزاری اجلاس‌های بین المللی همچون شصت ‌و پنجمین نشست مجمع عمومی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین و همچنین هفتاد و ششمین نشست سران مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک هستیم و طبق روال سال‌های گذشته دیدار مقام‌ها و سران کشورهای عضو این مجامع با نمایندگان کشورمان در حاشیه این نشست ها صورت می‌گیرد. از سوی دیگر عضویت دائم ایران در سازمان شانگهای که از مدت‌ها پیش مقدمه آن پی ریزی شده بود به امضای سران کشورهای عضو رسید. کارشناسان معتقدند این تعاملات بین المللی و عضویت در سازمان‌های منطقه‌ای همچون شانگهای علاوه بر خلق فرصت‌های اقتصادی برای ایران، مسیر مذاکرات وین را نیز با حمایت چین و روسیه به عنوان دو قدرت جهانی عضو پیمان شانگهای و البته برجام برای کشورمان هموارتر می‌کند.

اواخر هفته گذشته خبر کلیدخوردن طرحی در مجلس شورای اسلامی با عنوان «انتخاب وزرای منطقه‌ای» منتشر شد که بر اساس آن، کشور به 10 منطقه تقسیم و هر منطقه زیر نظر 10 وزیر منتخب اداره می‌شود. این موضوع که با هدف تمرکززدایی و هماهنگی برای پیگیری مشکلات استانی در سطح ملی از سوی برخی نمایندگان مجلس مطرح ‌شده است، هشت سال پیش ‌از این و در آذر1392 عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور، به نوع دیگری آن را در جلسات مطرح کرده بود تا با اجرای آن مدیریت استانی، منطقه‌ای شود. در آن زمان، پیش‌بینی وزیر کشور این بود که با تغییر شیوه مدیریت استان‌ها و شکل‌گیری نظام منطقه‌ای، تصمیم‌گیری‌های استانی تسهیل شده و موانع بوروکراتیک از پیش روی توسعه مناطق مختلف کشور برداشته می‌شود؛ موضوعی که تنها در حد یک نقل‌قول از سوی وزیر کشور باقی ماند.