اولویت آرسنال ابتدا نخوردن گل و بعد زدن گل پیروزی برای صعود بود. به همین علت بازی را محتاطانه آغاز کردند. آرسنالی‌ها به هنگام مالکیت توپ از زیر توپ زدن‌های بی‌هدف پرهیز می‌کردند، باز می‌شدند و از تمام فضاهای زمین برای گردش توپ استفاده می‌کردند. بازیکنان کناری این تیم بسیار نزدیک به خطوط طولی حرکت می‌کردند و این مورد به آن‌ها کمک می‌کرد به بازی عرض بدهند و با تعویض منطقه بلاک دفاعی فشرده ویارئال را باز کنند و فضای بیشتری برای حرکت و طراحی حملاتشان ایجاد کنند.
در سمت مقابل تیم ویاریال هم که می‌دانست آرسنال بازی‌سازی و طراحی حملات را توسط دروازه بان و مدافعان در همان عقب زمین آغاز می‌کند، برای به هم ریختن ریتم بازی و جلوگیری از پیشروی حریف در این منطقه با سه بازیکن پرس از جلو را انجام می‌داد. این سه بازیکن یک مثلث تشکیل می‌دادند و با دوندگی بالا توپ را تعقیب می‌کردند تا به بازیکن صاحب توپ فشار وارد کنند و زمان لازم برای تصمیم‌گیری را به او ندهند.
تا زمانی که آرسنالی‌ها نمی‌توانستند توپ را به نیمه زمین برسانند این فشار ادامه داشت و مدافعان ویاریال خط آفساید را تا نزدیکی نیمه زمین جلو می‌آوردند تا فشردگی بلاک دفاعی حفظ شود و هنگامی‌که بازیکنان آرسنال موفق می‌شدند توپ را به نیمه زمین ویارئال برسانند، دفاع ویارئال وارد فاز دیگری می شد، یک بلاک دفاعی فشرده را در یک‌سوم دفاعی‌شان تشکیل می‌دادند و به‌صورت منطقه‌ای با حفظ فاصله بین بازیکنان در مقابل حملات آرسنال مقاومت می‌کردند.
آرسنالی‌ها با توجه به مهره‌های بیشتر تکنیکی و نه‌چندان فیزیکی و دونده‌ای که داشتند در فاز دفاع پرس سنگینی اجرا نمی‌کردند ولی با یارگیری نفربه‌نفر هافبک‌های ویارئال مانع از رسیدن مطمئن توپ به مهاجمان ویاریال می شدند. چراکه نقشه در حملات، ابتدا رساندن توپ به هافبک‌ها بود تا آن‌ها با دقت پاسشان پخش توپ را به شکل مطمئن انجام دهند. ولی با یارگیری هافبک‌ها این مسیر بسته می‌شد و مدافعان مجبور بودند با پاس‌های بلند مهاجمان را تغذیه کنند که طبیعتاً دقت پاس‌های بلند کمتر است.
نقشه حملات آرسنال بیشتر بر اساس خلاقیت اودگارد، دریبلینگ ساکا و قدرت نفوذ بلرین طرح‌ریزی‌شده بودند. ساکا، وینگر تکنیکی و جوان این تیم که توانایی بازی در پست‌های هافبک چپ، هافبک راست و دفاع چپ را دارد، در این بازی در هر سه پست به بازی گرفته شد و بهترین همکاری با بازیکنان نزدیکش را در پست هافبک راست به نمایش می‌گذاشت. جایی که بلرین از پست دفاع راست پیشروی می‌کرد و با حرکت روی دست او یک بازیکن ویارئال را به خود مشغول می‌کرد تا ساکا در جدال‌های یک در برابر یک بتواند از تکنیکش استفاده کند. 
با تمام این اوصاف بازهم یک مشکل در حملات آرسنال وجود داشت که درنهایت به این تیم ضربه زد و مانع از صعودشان شد. اگر چه برنامه‌های متنوع و حساب‌شده‌ای برای رساندن توپ تا محوطه جریمه داشتند، برای استفاده از ارسال‌ها و پاس‌های آخر در محوطه بسیار کم تعداد بودند به‌طوری‌که تنها در محوطه جریمه جاگیری می‌کرد و گاهی هم نیکولا به په از کناره‌ها به او اضافه می‌شد و به علت برتری عددی بازیکنان ویارئال در محوطه جریمه اکثر پاس‌های آخر توسط آن‌ها دفع می‌شد. درنهایت همین مشکل گریبان گیر آرسنال شد و آن‌ها را از صعود بازداشت.
