اوج هیجان

 از آن جهت که ستاره‌های دنیای فوتبال را در لباسی غیر از آنچه حدودا ده‌ماه دیده‌ایم می‌بینیم. با هم تیمی‌های دیگری هم بازی می‌شوند و چه بسا نقششان در تیم هم متفاوت است. بخشی از جذابیت مسابقات ملی همین متفاوت بودن آن است. بسیاری از بازیکنان که در باشگاهشان حتی فرصت بازی‌کردن به آن‌ها داده نمی‌شود، در تیم ملی به عناصر اصلی تبدیل می‌شوند و یا برعکس بازیکنی که در تیم باشگاهی‌اش اثر گذار بوده، در تیم ملی در سایه ستاره‌ای بزرگ‌تر قرار می‌گیرد. این مسابقات به بازیکنان جوان و جویای نام هم فرصت می‌دهد تا خودی نشان دهند و مورد توجه قرار بگیرند. گویی در این گونه رقابت‌ها بازی عوض می‌شود و فوتبال دوستان چهره متفاوتی از فوتبال را می‌بینند. از دیگر موارد قابل توجه درخصوص تفاوت بازی بازیکنان در تورنمنت‌های ملی نسبت به بازی‌های باشگاهی می‌توان به جنگندگی و تعصب بیشتر در پیراهن تیم ملی هم اشاره کرد. انرژی و توانی که در حدود سی روز مسابقات فشرده خرج می‌کنند جنس متفاوتی نسبت به آن چیزی دارد که از آن‌ها در پیراهن تیم باشگاهی‌شان می‌بینیم. در آنجا می‌توانند با درخشش، در زندگی شخصی پیشرفت کنند، درآمد و حقوق بالاتری طلب کنند و مواردی از این دست ولی با درخشش در پیراهن تیم ملی علاوه بر این‌ها، به یک قهرمان ملی تبدیل می‌شوند و می‌توانند باعث سربلندی و موفقیت کشورشان هم بشوند. بازی‌کردن در قالب تیم ملی هم‌بستگی و روابط دوستانه میان بازیکنان را هم افزایش می‌دهد. علاوه بر این جذابیت‌هایی هم برای تماشاگران دارد. تیم‌ها بسته به آن سبک بازیکنی که در اختیار دارند، سبک بازی متفاوتی هم دارند. به عنوان مثال کشورهای جنوب اروپا بازیکنان تکنیکی‌تری در اختیار دارند و می‌توانند آن دسته تماشاگرانی را که به دنبال تماشای این نوع بازی هستند و تعدادشان هم کم نیست، راضی کنند. از طرفی تیم‌های شرق اروپا بازیکنان قوی‌تر از نظر فیزیکی دارند و با بازی فیزیکی‌تر می‌توانند رقبا را آزار دهند. تیم‌هایی مثل آلمان، اتریش و سوییس هم با بازی منظم، برنامه‌ریزی‌های دقیق و کیفیت و هماهنگی بالا در بازی شناخته می‌شوند. البته نمی‌توان تیم‌ها را با این دسته بندی‌های کلیشه‌ای گذشته مقایسه کرد. با گذر زمان و پیشرفت در زمینه‌های مختلف، مربیان سعی کردند ضعف‌های تیم خود را برطرف کنند. به طوری که درمورد رقابت‌های یورو ۲۰۲۱ نمی‌توان گفت پرتغال یا اسپانیا صرفا تیم‌هایی قدرتمند از نظر تکنیکی هستند یا اینکه تنها تیم‌های شرق اروپا از نظر فیزیکی قوی هستند. با پیشرفت بدن‌سازی، تمرینات، آنالیز و دیگر علوم ورزشی مرتبط، تیم‌ها در این دوره از حالت تک بعدی خارج شدند و سعی کردند در تمام ابعاد بازی عملکرد خوبی از خود نشان دهند. تفاوت‌های تیم‌ها تنها در سبک بازی خلاصه نمی‌شود. دیگر مورد جذابی که در تیم‌های ملی آشکارا متمایز است، تفاوت‌های فرهنگی طرفداران تیم‌ها است. به طوری‌که هر گروه با پوشش، رفتار و نمادهایی خاص مشغول تشویق بازیکنان تیم ملی کشورش است و همه از اقصی نقاط این قاره کنار هم جمع شده‌اند. این به آشنایی ما با فرهنگ‌ها و نمادهای مورد احترام مردم هر کشور کمک می‌کند. به نوعی فوتبال و به خصوص فوتبال ملی دریچه‌ای برای مشاهده تفاوت‌های ملل از تلفظ متفاوت اسم‌ها و چهره‌های متفاوت تا طرز تفکر و فرهنگ‌های متفاوت است. موردی که هم می‌تواند آموزنده و هم جذاب باشد. آموزنده از آن نظر که در دل خود پندهایی برای پذیرش تفاوت‌ها و لذت‌بردن از اتفاقات در کنار افراد متفاوت دارد و جذاب از آن نظر که حس کنجکاوی را برای شناخت ملل مختلف بر می‌انگیزد.در این دوره از رقابت‌ها بیش از پیش این را حس کردیم زیرا بر خلاف گذشته که بازی‌ها در یک کشور یا حداکثر دو کشور میزبانی می‌شد، امسال در یازده کشور مختلف برگزار شدند. بازی‌هایی که نتایجشان در دور گروهی تقریبا قابل پیش‌بینی بودند. ایتالیا، بلژیک و هلند با بردن هر سه بازی‌شان در دور گروهی با 9 امتیاز به دور بعد صعود کردند و از گروه مرگ هم هر سه تیم پرتغال، آلمان و فرانسه به دور بعد راه یافتند. همچنین انگلستان و کرواسی هم همان طور که انتظار می‌رفت از گروهشان صعود کردند. تنها اتفاقاتی که کمی غیر قابل پیش‌بینی‌تر بودند، بالاتر قرارگرفتن سوئد از اسپانیا در جدول این گروه و صعود چک به دور بعد با درخشش مهاجمشان پاتریک شیک هستند. یورو ۲۰۲۰ تا به اینجا جذاب بوده و 16 تیم راه یافته به مرحله حذفی نوید این را می‌دهد که از این به بعد هم جذاب خواهد بود. هم غول‌های پرطرفدار و قدرتمند که کیفیت بازی‌ها را بالاتر می‌برند همگی در دور حذفی حضور دارند و هم شگفتی‌هایی مثل سوئد، چک و دانمارک در ادامه بازی‌ها حاضر هستند. باید منتظر ماند و دید که در نهایت کدام تیم از این ماراتن یک ماهه پیروز بیرون خواهد آمد.