وقتی برای دیدن قد و بالای عالی‌قاپو کلاه از سر برمی‌داریم، درواقع داریم به دروازه ورودی شهر ممنوعه صفویان در اصفهان نگاه می‌کنیم. محله‌ای با باغ‌ها و کاخ‌ها و انبارها و مطبخ‌ها و ادارات مختلف دولتی که به دولت‌خانه صفوی مشهور بوده است. اینجا قلب امپراطوری صفوی بوده است. قلبی هنوز تپنده اما زخمی. دوچرخه‌های خود را زین کنید که می‌خواهیم این بار دولت‌خانه صفوی را رکاب بزنیم و چه لذت بالاتر از رکاب‌زدن در یک شهر ممنوعه باستانی.

شاید اگر شهر اصفهان روزگاری در زمره شهرهای مهم جهان قرار نگرفته بود، شاید اگر میزبان تمدنی باشکوه که نقطه اوجش در عهد صفوی است، نمی‌شد و شاید اگر نامش به عنوان شهری مبدع و مولف در زمینه‌های مختلف معماری، فرهنگ، هنر، علم و... در میان شهرهای مهم جهان قرار نمی‌گرفت، امروز از تماشای مشکلات و معضلات بزرگی که گریبان آن را گرفته کمتر اندوهناک می‌شدیم! اما همه این‌ها در حالی است که شهر اصفهان، میراث‌دارِ الگوهای کارگشا و خلاقانه در زمینه‌های شهرسازی و مدیریت شهری است و با این‌حال امروز در چنگ بحران‌هایی گرفتار شده که پیش‌بینی وقوع آنها و ارائه راهکارهایی برای حل آنها از سوی گذشتگان شده و از سوی نسل‌های بعدی نادیده گرفته شده است.