اصفهان زیبای ما با بناهای تاریخی و فرهنگیاش شناخته میشود؛ اما خیابانهایی هم دارد که قدمتشان تنه به آثار تاریخی میزند و شکوه و زیباییشان نشان از قدمت چند صدسالهشان دارد. خیابانهایی که وقتی در آنها قدم میگذاری میدانی که سالهاست آدمیانی همخون و همآیین تو در آن قدم گذاشتهاند و مانند تو با تمام خوشیها و سختیهای این مرزوبوم روزگار گذراندهاند. قدمزدن در خیابانهایی که از کودکی آنها را میشناختهای و تمام پستیوبلندی و تاریخچهشان را میشناسی، تو را غرق در حس تعلق و اصالت میکند. اصفهان؛ شهری که دوستش میداریم، برای ما ساکنانش، مملو از خیابانهای خاطرهانگیز و زیباست.
چهارباغ تنها یک خیابان نیست. این گذر مهم و تاریخی یک اثر ثبت شده ملی هم محسوب میشود. اما توجه و رسیدگی به این خیابان و اجرای طرحهای مختلف برای زیباسازی آن تا کجا باید باشد؟ این مطلب پاسخی است به این پرسش مهم که در سال 1346 داده شده است. چهارباغ در دوران معاصر هم نقطه قوت مدیریت شهری بوده است و هم نقطه ضعف آن. مدیریت و رسیدگی به این خیابان مهم یک حد و مرز خاصی داشت که نه میشد از آن کوتاه آمد و نه میشد از آن خط بسیار گذر کرد.
خیابان چهارباغ گفتههای بسیاری دارد که کمتر نوشته شده یا ثبت و ضبط میشوند. بخشی از این تاریخ هم به آدمهایی بازمیگردد که چهارباغ را برای گشتوگذار و کسبوکار انتخاب کرده بودند. امین خندان در سال 1350 طی مطلبی در روزنامه اصفهان به این سبک زندگی جوانان اصفهانی اعتراض میکند.